«سیدمحسن موسوی‌بلده» صاحب کتاب حلیةالقرآن در رابطه با ریشه تاریخی علم تجوید گفت: وقتی این علم از جایگاه حروف و شیوه تولید آنها یعنی مخارج و صفات حروف صحبت می‌کند آن را آنچنان بیان می‌کند که در صدر اسلام بوده است.
وی در این باره با بیان اینکه اکنون صدای پیامبر اکرم (ص) و ائمه (ع) موجود نیست تا شیوه صحیح قرائت آنها بشنویم، گفت: تجوید به ما کمک می‌کند که به ویژگی‌های خواندن آنها دست پیدا کنیم.
موسوی تجوید را معرف و تامین کننده فصاحت قرآن دانست و با اشاره به اینکه اولین منابع تجوید ۳۰۰ سال پس از صدر اسلام تدوین شد، افزود: این اصول سینه به سینه از قاریان صدر اسلام به قاریان آن دوره منتقل و مدون شده است که نشان دهنده بکارگیری تجوید از ابتدای قرائت قرآن است.
این استاد تجوید و قرائت قرآن کریم با اشاره به کتاب خاقانی متوفی سال ۳۲۵ (هـ.ق) به عنوان اولین منبع مدون علم تجوید افزود: منبع این نویسنده بر مبنای قواعد ادبیات عربی است که در قرن دوم توسط سیبویه نگاشته شده و حاوی صفات و ویژگی‌های حروف است.
موسوی، منبع سیبویه و خلیل‌احمد در قرون یکم و دوم را کیفیت قرائت قاریان آن زمان دانست و گفت: با توجه به قرابت زمانی حضور این قاریان با عصر پیامبر (ص) آنچنان که قرآن سینه به سینه توسط افراد حفظ می‌شد، شیوه صحیح خوانی آن نیز به همین روش منتقل و مدون شد.
* تجوید، الحان موسیقی را به کنترل خود درمیآورد
موسوی، همچنین با اشاره به اینکه الحان و قواعد تجویدی نه تنها با یکدیگر مغایرت ندارند و مکمل یکدیگرند، افزود: طالبان لحن خوب باید دارای تجوید خوب نیز باشند.
وی با اشاره به اینکه در هر نوع خواندن الحانی به کار گرفته می‌شود، خاطر نشان کرد: به کارگیری تجوید در قرائت قرآن با جلوگیری از افسار گسیختگی موسیقی، الحان را به کنترل خود درمیآورد.